Toen ik 20 was, deed ik een try-out om te testen of ik alleen zou kunnen reizen. Ik ging drie weken op vakantie naar Gran Canaria, waarbij ik de eerste week doorbracht met mijn beste vriend en de laatste week met mijn ouders. De tweede week zou ik alleen doorbrengen. Het was een onaangenaam gevoel om mijn beste vriend na een week te zien vertrekken – vooral voor hem – maar ik herinner me dat ik me tegelijkertijd vrij voelde. En het belangrijkste: ik voelde me thuis op dit eiland. Toen mijn ouders aankwamen in het laatste deel van mijn lange vakantie, herinner ik me dat we op de tweede dag lunchten in het restaurant van het complex. Mijn vader vroeg: "En, Kim, ben je enthousiast om over zes dagen naar huis te gaan?" Ik zweer dat ik bijna begon te huilen en smeekte hem die woorden niet meer te zeggen tijdens de rest van ons verblijf. We hadden samen een fijne vakantie en toen de bus op de laatste dag kwam om ons naar het vliegveld te brengen, herinner ik me dat de tranen over mijn wangen rolden. Zo sterk voelde ik dat mijn ziel daar, op dat kleine eiland voor de kust van West-Afrika, thuishoorde.
Precies 2,5 jaar later nam ik de stap om mijn allereerste solo reis naar het eiland te boeken. Naar een hotel waar ik nog niet eerder was geweest. Tegen die tijd was het mijn vijfde keer op het eiland en ik kreeg er gewoon geen genoeg van. Ik had een pakketreis geboekt, dus de vlucht, transfer naar het hotel en het hotel waren inbegrepen. Tijdens deze vakantie leerde ik de lokale bus te nemen, wat verrassend makkelijk bleek en een heel goedkope manier van vervoer was.
Op de leeftijd van 22 jaar en 7 maanden kan ik me niet herinneren dat ik ooit gevoelens van eenzaamheid of angst had toen ik 's avonds alleen door de straten van Playa del Inglés liep. Er zijn 350 taxi's in dat gebied, straatverlichting is overal, en vele hotels hebben een receptie die 24u geopend is. Ook is de criminaliteit er erg laag. Van nature ben ik niet snel bang. Of verveeld. Ik zou mijn dagboek moeten raadplegen om te zien welke activiteiten ik ondernam tijdens mijn 10-daagse verblijf, maar ik weet zeker dat het VEEL wandelen inhield. Waarschijnlijk naar de Saharaduinen, een uniek woestijngebied hier in Europa, en enorm indrukwekkend wanneer je het voor het eerst ziet. Ik herinner me ook dat ik naar discotheken in Shopping Center Kasbah ging, wat toen – en nu nog steeds tijdens de zomermaanden – DE plek was om te zijn. Na een avond dansen en genieten van een paar cocktails, kwam ik altijd veilig en wel thuis.
Ik kan zeggen dat dit experiment geslaagd was en dat ik klaar was voor meer. Meer solo reizen, meer levenservaring, meer geluk en vreugde. Daar werkte ik voor toen ik thuis was. Slechts een paar maanden voor deze vakantie was ik begonnen met Spaanse lessen aan een avondschool. Want mijn besluit stond vast, meer dan ooit tevoren. Ik zou op een dag op Gran Canaria gaan wonen. Een appartement huren, werken met toeristen en Spaans spreken. En als dat zover was, zou ik niet na een week of drie weken vertrekken. Het zou alleen ik zijn, met mijn enkele reis en zonder geplande terugkeerdatum.
Foto: 2003, Club Green Oasis, Gran Canaria.
Yorumlar