Mijn werk als entertainer voor zowel kinderen als volwassenen was vermoeiend en uitputtend, maar tegelijkertijd erg belonend. Ik kreeg een baan aangeboden in een klein familiehotel in Puerto Rico, terwijl ik in Playa del Inglés woonde en geen auto had. De oplossing was dat ik in een van de "garages" van het hotel kon verblijven, zoals ik ze noemde. Het waren studio's onder straatniveau. Hier woonde en werkte ik ongeveer 9 maanden, waarbij ik elke zondagavond laat naar mijn studio in Playa del Inglés reisde, mijn was deed op mijn vrije dag, en 's avonds weer met de bus naar Puerto Rico ging om op dinsdagochtend klaar te zijn voor het werk.
Toen het contract afliep en het hotel besloot met iemand anders samen te werken, was een deel van mij verdrietig, maar een ander deel opgelucht. Ik kon nu een baan dichter bij huis vinden en niet zoveel tijd verliezen met het reizen per bus. De baan die ik vond, was als vertaler/receptionist/chauffeur in een privékliniek op slechts 1 km afstand van mijn huis. Geweldig! Ik tekende een contract voor zes maanden en begon meteen te werken. Het was toen februari 2015. Mijn werk in de privékliniek was niet zielsverrijkend, omdat ik van werken met blije kinderen en ouders en zingen en shows kijken, overstapte naar werken met mensen die gewond waren geraakt, pijn hadden of ziek waren geworden tijdens hun vakantie.
Ik had deze baan nog maar kort toen ik naar het vasteland van Spanje werd gestuurd, omdat mijn bazin een gloednieuwe kliniek had geopend in een hotel in Marbella. Dus ik ging met een dokter mee om daar tijdens de eerste maand van de opening van de kliniek te verblijven. We hadden daar precies één patiënt, een oudere man die ons nodig had in de vroege ochtenduren. We konden hem goed helpen en enkele dagen later zat onze tijd in Marbella erop. We vlogen terug en de andere receptionist en een andere Cubaanse dokter namen onze plek in Marbella over. Het plan was om daar weer heen te gaan (alle kosten uiteraard betaald door onze baas) een maand later om de collega's af te lossen, maar toen kreeg ik slecht nieuws over mijn moeder, dus moest ik terug naar België voor een onbekende tijd. Toen ik mijn baas hierover vertelde, vroeg ze wanneer ik terug zou keren naar het eiland. Ik kon haar geen duidelijk antwoord geven, dus verloor ik mijn baan. Maar dat maakte me niet uit. Ik hield toch nooit van die job.
Na zes weken in België te hebben doorgebracht, stuurde mijn moeder me terug en begon de zoektocht naar een baan opnieuw. Ik werkte nog zes maanden in een andere privékliniek, maar stopte uiteindelijk, want dat was echt NIET de baan van mijn dromen. Er was een Nederlands restaurant op zoek naar iemand voor hun public relations, dus ik solliciteerde en werd aangenomen. Dit was een geweldige job voor mij, met leuke collega's en bazen, en ik heb daar echt een fijne tijd gehad. Ze behandelden me goed, het eten was lekker en dus werkte ik hier een jaar lang, bijna elke avond van 18.00 tot 22.00 uur. Ik had nauwelijks vrij of vroeg om een avond vrij.
Na een jaar ongeveer sprak iemand me aan die op zoek was naar iemand om excursies te verkopen aan het strand. Tegen die tijd was ik klaar voor een nieuwe uitdaging, dus met een beetje pijn in mijn hart verliet ik de baan in het restaurant. Ik ging aan het strand werken en verkocht excursies en watersporten. Ik werd daar goed betaald, en na 9 maanden was mijn contract afgelopen. We waren inmiddels in december 2017. Een maand later begon ik te werken voor een ander excursiebedrijf, recht tegenover het Nederlandse restaurant waar ik eerder werkte. Ik had toen een scooter, dus het was makkelijker om overal te komen. Ik had die baan nog maar net toen ik een ongeluk kreeg tijdens het promoten van de Segway en mijn pols brak. Dit maakte meteen een einde aan mijn werk daar, en ik had een operatie nodig en een nacht verblijven in het ziekenhuis in Meloneras.
Na maanden van herstel probeerde ik in april weer aan de slag te gaan in de excursie-branche, maar ik hield niet van mijn nieuwe baas, de locatie of de klanten daar. Dus na ongeveer zes weken stopte ik. Begin juni vond ik wat mijn meest stabiele baan zou worden, met een contract voor onbepaalde tijd, iets wat heel zeldzaam is voor buitenlanders die in Spanje werken. Ik zou receptioniste worden in Apartamentos Nogalera, vanaf 18 juni 2018. Werkend voor een Zweedse baas, een gepensioneerde piloot, verdiende ik een goed salaris voor slechts 22 uur per week werken. Mijn taken waren eenvoudig: in- en uitchecken van klanten (90% Duits, een paar Zwitsers en bijna geen Oostenrijkse klanten), soms 's nachts komen voor een late check-in. Ik hielp hen bij het boeken van een excursie of taxi en was er voor hen als ze kleine problemen hadden in hun appartement. Werkend met een klein team van twee schoonmaaksters die geweldig waren, twee vriendelijke tuinmannen en een vervelende hoofdreceptioniste, begon ik van deze baan te houden. Ik kon met klanten kletsen, grappen maken, kleine cadeautjes en fooien ontvangen als ze vertrokken,... En een contract zonder einddatum... Ah, dit was het écht, ik had mijn plek gevonden, mijn droomjob op het eiland. Eindelijk, na 5 jaar en een beetje op het eiland, was ik waar ik moest zijn.
Dat wil zeggen, totdat COVID het eiland trof. Wordt vervolgd...
Foto: 2016, Playa del Inglés
Kommentarer