Opgeruimd staat netjes!

2025 is van start gegaan en hoe! Het eerste dat ik gedaan heb is stoppen met werken. Fysiek althans. Dit is het jaar dat mijn leven totaal gaat veranderen en ik een nogal groot risico neem. Mijn job in de supermarkt was fysiek zwaar en soms ronduit uitputtend op lange dagen waarbij je 's morgens de werkvloer oploopt rond 06.45u en 's avonds hem verlaat rond 17.10u. De laatste weken was ik dag na dag aan het aftellen tot het mijn laatste werkdag was daar op die plaats waar ik - als ik heel eerlijk ben - nooit graag gewerkt heb. Sommige dagen werd er wel wat gelachen en onnozele praat verkocht, maar vol passie daar werken en mijn ziel erin leggen dat kon ik gewoonweg niet. Hoewel ik ook meerdere echt fijne vriendelijke klanten had, was ik het werken in een grote winkel beu en een beetje opgebrand. Het vuur dat ooit rusteloos in me woekerde was volledig gedoofd en ik was niet meer gelukkig in mijn carrière. Tijd voor een switch dus! Vorig jaar bezocht ik Azië voor het eerst in mijn leven. De reis naar Bali in de maand mei was iets waar ik enorm naar uitkeek zonder verwachtingen. Het was een fantastische, maar ook levensveranderende vakantie, waarbij ik ook nog eens 40 ben geworden. Tijdens een spirituele reiniging waarbij ik verlost werd van mijn negatieve karma en positieve karma ontving, is er iets geknakt in mijn wezen. Het leek wel alsof mijn ziel tegen me sprak en zei dat het nu tijd was om mijn ware roeping te zoeken. Het besef kwam vlak na die reis, waarbij ik eerst nog ziek werd en enkele dagen in mijn bed doorbracht met een buikgriep. Daarna sloeg het in als een bom in mijn hersenen: ik moest de tweede helft van mijn leven anders aanpakken dan de eerste. Maar hoe doe je dat? In de zomer ben ik gaan praten met een jobcoach, 2 x een gesprek van telkens 2 uur lang. Zij stelde doelgerichte vragen zoals: Wat zijn je passies? Waar ben je goed in? Waar niet? Het maakt dat je echt goed gaat nadenken over wie je nu eigenlijk werkelijk bent diep vanbinnen. Dat is iets waar ik me al lang mee bezighield, zo filosoferen over het leven en hoe het te leven. Nog één keer langs de psychologe en toen wist ik het zeker: ik zou terug gaan leven in het buitenland. Daarna heb ik nog met enkele inspirerende vrouwen een gesprek gehad online, en een keer afgesproken in Breda met iemand die mensen helpt om een idee om te zetten in een concreet plan om een eigen business te starten. Van doelgroep tot eindproduct hebben we toen alles besproken en mijn hoofd bruiste van ideeën. Maandenlang werkte ik in stilte verder aan mijn theorieën en van vastberadenheid ging ik naar twijfel en via angstzweet en piekeren weer terug. Eind oktober was ik vastberaden en zei de huur van mijn studio op. Oei, nu moet ik hier ook daadwerkelijk weg binnen 3 maanden, dacht ik nog. Met het plan om nog in de winter te vertrekken maar eventueel in uiterste noodzaak enkele weken te verblijven bij vrienden/familie begon ik te zoeken naar een enkel ticketje richting de zon. Met het idee dat van uitstellen enkel afstel komt, wilde ik niet wachten tot maart om België te verlaten - het moest maar eens mooi weer zijn dat zou ik niet willen missen. En ik ken mezelf, als ik wacht tot maart wacht ik nog heel de zomer en tot oktober of zo. Neenee, ik was hier al zo lang over aan het nadenken. Dan in februari waren ticketjes duurder dan in januari dus zo zij het. Januari zou het worden. Mooi zo, dan vertrek ik weer in dezelfde maand dan toen ik 4 jaar geleden arriveerde. Mijn werk heb ik opgezegd toen ik een ticketje gevonden had, en plots was het zo snel voorbij. Van de 4 weken opzeg had ik nog een week en een dag verlof genomen en 4 dagen overuren opgenomen. Heerlijk, maar vooral ook broodnodig, want mijn appartementje moest leeggemaakt worden. Groot was dat niet, maar je krijgt toch altijd meer spullen bij elkaar als je denkt. Drukke dagen waren het met opruimen en poetsen en enkele vrienden en familieleden hadden hulp aangeboden, waarvoor ik dankbaar ben. De dag brak aan toen ik de sleutels van de studio terug moest inleveren bij de immo, en daarna dacht ik nog enkele rustige dagen te hebben tot mijn vertrek. Wat totaal anders uitdraaide, want er stonden nog enkele afspraken op de agenda met mensen die mij nog wilde zien en vice versa. Nog een laatste keer eten met mijn beste vriend en zijn zonen, en op de allerlaatste dag voor vertrek nog mijn scooter verkocht. Dat was iets wat me toch wel even pijn deed, het was alsof ik mijn vrijheid verkocht, waarna ik na enkele tranen toch moest beseffen dat ik er een ander soort vrijheid voor in de plaats kreeg. Dus met mijn verstand op nul maar een pijntje in mijn hart liet ik mijn geliefde motor achter bij haar nieuwe baasje. Ook nam ik de laatste avond nog afscheid van mijn zus en nichtjes. Mijn enige wens voor de mensen die ik achterlaat is dat ze steeds voorzichtig zijn en een beetje opletten op elkaar. Maar hen kennende zouden ze elkaar steunen en helpen en bij elkaar terecht kunnen. Net zoals mijn motor in goede handen zou zijn. Nu ikzelf nog, dat was meer onzeker maar ik had en heb er alle vertrouwen in dat ik ook dit avontuur moet meemaken voor een reden. De weg die ik insla is niet de meest voor de hand liggende maar zo leef ik in feite al heel mijn leven. En ik heb al voor enkele hete vuren gestaan, dit kan er ook nog wel bij. Maar toch, wens me geluk!

Foto: Laatste werkdag en een mooie attentie van een collega.