Elke keer dat ik in een vliegtuig stap, voelt het alsof mijn leven een beetje verandert. Met elke vlucht lijkt mijn ziel te weten dat dit is wat ik moet doen. Het is een verslaving – ik kan er gewoon niet mee stoppen. Ik stel me voor dat het lijkt op wat een drugsverslaafde voelt, het verlangen naar de volgende dosis zodra de roes vervaagt. Voor mij is het, zodra ik weer thuis ben van een reis, noodzakelijk om een nieuw avontuur aan de horizon te hebben, alleen om dat gevoel van geluk vast te houden. Of is het misschien de gedachte in mijn hoofd die me gaande houdt?
Ik heb zo vaak gevlogen dat ik de tel ben kwijtgeraakt (ik ga het proberen uit te rekenen voor mijn volgende post—ik ben zelf ook nieuwsgierig!), maar geen enkele keer heb ik spijt gehad van het instappen, of het vliegtuig nu groot of klein was. Elk vliegtuig heeft me naar ontelbare avonturen en herinneringen gebracht. Zelfs toen ik mijn slechtste vakantie ooit – Mallorca, 2006 – beleefde, maakte dat me niets uit omdat ik even weg was uit België. Niet dat ik een hekel heb aan mijn land, maar er is ook geen connectie die ik voel. Maar dat is een heel ander verhaal.
Mijn reislust kan overweldigend zijn, en tijdens mijn meest recente reis, slechts twee weken geleden, was ik zo verslingerd aan de kick dat ik een week verlof in januari aanvroeg en zelfs een nieuwe trip boekte! Zodra ik begin met plannen, is het moeilijk om te stoppen. Dit jaar heb ik zoveel geld uitgegeven aan vluchten en accommodaties dat mijn bankrekening me in mijn dromen om genade smeekt! Maar tegelijkertijd leef ik voor die herinneringen. Als alleenstaande vrouw verlang ik naar die verbindingen met nieuwe mensen, de betekenisvolle gesprekken en de diepgang van de ervaringen. Elke interactie helpt me groeien, en dat is voor mij waar het leven om draait. Het gaat niet om rijkdom, luxe auto’s, of dure spullen. Het gaat om de wereld ontdekken, mensen ontmoeten en oprechte connecties maken.
Slechts twee dagen na terugkomst van deze laatste reis kwam het idee van drie maanden reizen bij me op als een blikseminslag. Wat als ik die tijd zou besteden aan het verkennen van Spanje of Portugal? Maar ik weet ook wat het resultaat zou zijn – terugkomen zou voelen als een klap. Mijn dagelijkse leven betekent werken in een supermarkt, klanten helpen om hun spullen te vinden, en ik weet dat dat niet mijn droom is. Mijn baas weet dat ook.
Sinds ik 40 ben geworden, voel ik een nog sterkere drang om echt geluk en zingeving te vinden. Na een spirituele reset in Bali dit jaar klikte er iets, en ik besefte dat ik de persoon die ik dacht te moeten zijn los moet laten, om mijn ware zelf naar voren te laten komen. Kan iemand zich hierin herkennen? Voelen anderen ook die diepe roep naar iets meer? Zo ja, deel het dan in de reacties zodat ik weet dat ik niet alleen ben.
Oh, en als je meer wilt horen over de “slechtste vakantie ooit,” laat het me weten. Bedankt voor het lezen. Namasté. Foto: Tirta Empul, Bali, Indonesië 2024
Comments