Het was 16 maart 2020. De wereld was al enkele dagen in rep en roer door dit zogenaamde virus dat was uitgebroken in China. Persoonlijk bekeek ik het - misschien net zoals vele mensen in het begin - als een ver-van-mijn-bed-show. Op mijn job merkte ik wel dat er iets aan de hand was, want plots werden de Oostenrijkse gasten teruggeroepen naar hun land omdat Oostenrijk de grenzen ging sluiten... En zo liep het gebouw leeg waar ik werkte aan de receptie.
Niet lang daarna volgden ook Duitsland en Zwitserland en toen zaten we zonder gasten in het complex. Dit was serieus. Als enige buitenlander tussen Canarios werd ik als eerste ontslagen.
Het moment dat ik mijn ontslagbrief las, stopte de wereld met draaien en de tijd stond stil. Zoals vele anderen die werkzaam waren in de toeristische sector moest ook ik gaan stempelen, wat echt al jaren geleden was. In België had ik nooit een dag gestempeld, in Spanje wel tussen 2 jobs in. Mijn vriend was tegelijkertijd ook zijn job kwijt als taxichauffeur, omdat het eiland stilaan leegliep qua vakantiegangers. Dit was akelig. Plots waren de restaurants gesloten, alle winkels dicht behalve supermarkten en apothekers. De straten waren verlaten. De hotels waar je altijd passeerde van waaruit muziek uit de boxen schalde, waren nu muisstil. Het gaf een doods gevoel zoals een spookstad. Vreemd, akelig en abnormaal.
Op dat tijdstip woonde ik net 9 maanden in mijn appartement in Las Palmas. In het noorden van Gran Canaria waren minder toeristen, dus daar zag je nog wel meer mensen op straat. Mijn vriend huurde een kamer bij een kameraad van hem. Helaas had de overheid van Spanje een verbod opgelegd om nog te reizen van de ene provincie naar de andere, dus we leefden gescheiden in quarantaine. Misschien was dat wel het beste, achteraf gezien...
Tijdens die 6 weken gevangenschap heb ik me amper verveeld, ik maakte dagelijks een wandeling en liep ook te voet tot aan de supermarkt die iets meer dan 1km verderop lag.
Totdat we een uurrooster kregen waarop de verschillende tijdstippen stonden waarop we wandelingen mochten ondernemen, gerangschikt volgens leeftijdsgroepen. De ouderen mochten 's morgens hun wandeling maken, de jeugd 's middags en wij 's namiddags... Heel vreemd allemaal, het voelde echt alsof je in het gareel moest lopen, en ik vond het allemaal overdreven. In Las Palmas zag je op elke moment wel iemand buiten hun hond uitlaten. Ja dat beestje moet toch ook zijn behoefte doen. De wereld stond echt op zijn kop, en ik vroeg me af waar dit nog zou eindigen...
Na 6 weken waren we begin mei en gingen de provinciale grenzen weer open. Ik sprong onmiddellijk op mijn scooter en snorde naar het zuiden, om mijn vriend op te halen, die had een rugzak klaargemaakt en reed terug naar mijn appartement, terwijl ik de volle 53 km achterop zat. Wat vermoeiend was op de snelweg natuurlijk, maar het kon me niet schelen, ik móest hem bij me hebben na al die tijd.
Ondertussen was het papierwerk ook geregeld - allemaal digitaal, wat ook weer een enorme stap was voor dit relaxte trage eiland. Dus ontving ik elke maand een soort leefloon (minder dan 700 euro) om te kunnen eten en de rekeningen te kunnen betalen. De hypotheek van mijn appartement werd gelukkig een jaar lang stilgelegd door de bank. Als dit niet het geval was zou dat echt een ramp geweest zijn, dus ik was dankbaar dat dit allemaal vanzelf geregeld werd. Mijn vriend trok in bij mij thuis, en we genoten eigenlijk wel van het samenwonen, iets wat ik ook nog nooit echt gedaan had in mijn leven. Wel had ik eens een kameraad geholpen die een tijdelijke verblijfplaats nodig had, enkele weken of een maand of zo, maar samenwonen met een lover, dat was nieuw.
Dat bracht ook de nodige uitdagingen met zich mee natuurlijk, we werkten allebei niet en zaten 24u op elkaars lip. Soms was dat echt super grappig en fijn, soms werkten we elkaar op de zenuwen en ging hij joggen of ik een wandeling maken. Na enkele maanden vroeg hij of ik een kamer wilde verhuren aan een collega taxichauffeur van hem die zijn appartement opgezegd had en zijn terugreis naar Colombia aan het voorbereiden was. Nadat ik even hierover nagedacht had en die collega ontmoet had, stemde ik in. Walter heeft 2 maanden bij ons gewoond, wat ook wel fijn was maar het bracht ook weer andere zaken met zich mee. Die man praatte altijd, haha, discussies over vanalles en nog wat voerden we constant. Van hem leerde ik ook een typisch Colombiaans gerechtje maken 'lentejas' wat ik nu nog steeds af en toe bereid.
Deze periode was langs de ene kant moeilijk, omdat ik altijd al op mijn privacy gesteld was, en plots deelde ik mijn eigen huis met 2 Zuid-Amerikanen. Maar oh wat was die tijd toch fijn. Walter ging ook heel vaak wandelen om mijn vriend en mij onze privacy te gunnen. Ze reden maandelijks naar het zuiden om eten van de voedselbank af te halen en brachten zo weer voedsel mee, rijst, pasta, eieren, melk en vanalles zodat we de komende maand weer konden eten. Samen gingen we winkelen wat ik wel fijn vond, Walter betaalde ook mee, en hij betaalde ook netjes 2 maal een bedrag voor de huur van de kamer. Uiteindelijk waren de 2 maanden waren snel om en vertrok hij naar Colombia naar zijn familie, en toen waren we nog met 2.
Na een tijd kwamen de ruzies weer op en het geld ging naar beneden omdat ik telkens moest betalen in de winkel. Dus toen ook nog eens half oktober het laatste leefloon gestort werd, moest ik een oplossing zoeken om de volgende maand door te komen. In mijn achterhoofd ontsprong natuurlijk de gedachte dat ik terug zou moeten gaan naar België maar dat wilde ik niet. En absoluut niet nu de winter daar voor de deur stond. Nee, er moest een andere oplossing zijn. Ik probeerde het minimum leefloon aan te vragen nadat ik niet meer kon stempelen, maar tevergeefs. Ook heb ik mij willen inschrijven om recht te hebben op de voedselbank, maar de gemeente belde me nooit terug (waren ze vergeten, vernam ik achteraf).
Zicht op werk was er in die tijd niet, zeker niet voor een buitenlandse. De canarios kregen voorrang, wat ik wel begreep. Met spijt in mijn hart heb ik toen mijn scooter moeten verkopen, in november op de verjaardag van mijn vriend. Ik had graag dat hij mij hielp hiermee, mijn Spaans is heel goed maar die technische termen van de scooter daar was ik onzeker over. Maar hij liet me alleen begaan en het is goedgekomen. Papieren ingeleverd en voilá, er kon weer eten op tafel komen in de maand november tot half december. Mijn vriend ging niet altijd in het begin van de maand naar het zuiden naar de voedselbank, bij gebrek aan een auto ook, dus het zou van mij moeten afhangen.
Door deze situatie liepen de ruzies weer op, en hij vertrok eind november terug naar het zuiden om bij iemand weer een kamer te huren. Hij kreeg wél het minimum leefloon, waarschijnlijk omdat hij een zoon heeft (weliswaar in Madrid maar ja). Dus daar zat ik dan, het was december, wat ik altijd de meest deprimerende maand van het jaar vond (op Gran Canaria viel dat uiteindelijk nog wel mee) en bedacht dat ik toch naar België zou moeten terugkeren. Maar echt niet in december, nam ik me koppig voor, en dus verbleef ik in mijn huis in Las Palmas die maand, heel erg nadenkend over mijn leven en welke stap nu te nemen, terwijl mijn spaarcenten stilaan smelten als sneeuw voor de zon.
Wordt vervolgd...
Foto: mediteren op het strand van Amadores, half maart 2020
Comments