Ik had nooit verwacht dat de liefde zou toeslaan terwijl ik mijn leven weer aan het opbouwen was op het eiland Gran Canaria. Zeker, ik had er acht levendige jaren doorgebracht – mijn beste jaren, eerlijk gezegd – maar mijn focus lag op overleven: een baan vinden, die behouden, mijn documenten regelen, rondkomen met mijn bescheiden inkomen, en een dak boven mijn hoofd hebben. Liefde stond niet eens op mijn radar.
Totdat ik een baan kreeg in de public relations.
Mijn vriend Shazad had een Indiaas restaurant vlakbij mijn appartement en zocht iemand die mensen van de straat naar binnen kon uitnodigen. Het was een simpele baan, maar het bracht me op de perfecte plek om hem te ontmoeten. De Sexy Colombiaanse Taxichauffeur.
Hij parkeerde vaak buiten, op weg naar het Colombiaanse restaurant naast ons om te dineren. De eerste keer dat ik hem zag, dacht ik letterlijk: "Oh Lord, hij is hot." Hij had een manier van groeten – beleefd maar magnetisch – die meer beloofde. Onze gesprekken werden beetje bij beetje langer. Na maanden van kleine praatjes wist ik eindelijk zijn naam. We wisselden nummers uit, begonnen te chatten, en eind november deelden we onze eerste kus.
Die kus was elektrisch. De lucht tussen ons trilde van de onmiskenbare chemie; zelfs vrienden merkten de spanning op als we in dezelfde kamer waren. Het viel niet uit te leggen, niet te rationaliseren – er was gewoon een onzichtbare kracht die ons samen trok. En de daaropvolgende zes en een half jaar waren we samen. Maar niet op een manier die je traditioneel zou noemen.
De waarheid? Het was een liefde die net zo fel brandde als ze vernietigde. De aantrekkingskracht was onbreekbaar sterk, de chemie als een bliksemschicht – maar de ruzies? Pure hel. We ruzieden over alles, vertrouwen was schaars, en onze schema’s liepen zelden synchroon. Ik werkte overdag terwijl hij 's nachts werkte. Ik woonde alleen; hij huurde een kamer in het huis van iemand anders. Ondanks mijn onconventionele benadering van het leven, liet deze liefde me leeg en uitgeput achter.
Ik hield van hem met heel mijn ziel, maar het leek hem zelden te schelen. Woorden zoals "Ik hou van je" kwamen nooit over zijn lippen, en we gingen vaker uit elkaar dan ik kan tellen. Eén keer duurde de breuk anderhalf jaar. Hij verliet het eiland zonder een woord, verdween uit mijn leven. Die periode brak me bijna. Ik voelde me leeg, alsof ik vanbinnen stierf. Toen hij me uiteindelijk weer belde, voelde het alsof ik na verdrinking eindelijk weer kon ademen.
Tijdens die pijnlijke tijd apart kreeg ik mijn leven op een of andere manier weer een beetje op orde. Ik haalde mijn verblijfsvergunning, kocht een 125cc scooter en verhuisde uit het appartement in die slechte buurt. Ik overleefde – maar net. En toen hij in augustus 2017 terugkwam, nam ik hem zonder aarzeling terug, hoewel elke litteken op mijn hart daartegen schreeuwde.
Helaas bleek dat we niets hadden geleerd. De giftigheid bleef, de ruzies net zo intens. Onze connectie was even karmisch als chaotisch, en liet ons allebei emotioneel gehavend achter. Tijdens enkele goede momenten herinner ik me dat we samen mediteerden – een magische dag voor mij. En toen, voor ik het wist, veranderde de wereld in maart 2020. COVID-19 sloeg toe – en alles raakte in een nog grotere chaos.
Wordt vervolgd...
Foto: 08 mei 2018, luchthaven Gran Canaria
Comments