De legendarische Forrest Gump zei ooit: "Het leven is als een doos chocolaatjes: je weet nooit wat je gaat krijgen." Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Mijn tijd op Gran Canaria voelde precies zo, al zou ik eerder het woord achtbaan gebruiken. Of, zoals ik op dat Spaanse eiland leerde, "montaña rusa" (= letterlijk vertaald als Russische berg, maar ze bedoelen er mee: een rollercoaster).
Wat werk betreft, was het een rit vol ups en downs. Het eerste wat ik deed de dag nadat ik met mijn enkele vliegticket in mijn nieuwe leven landde (14 februari 2013), was een cv maken, een foto erbij voegen en het ongeveer 30 keer laten afdrukken in het copycenter. Trots en vol zelfvertrouwen liep ik naar 30 hotels/toeristencomplexen en overhandigde mijn cv aan de receptionist, terwijl ik uitlegde dat ik op zoek was naar een baan. Natuurlijk zou er wel iets uitkomen, dacht ik. Maar na een dag, en vervolgens een week, had ik nog steeds geen telefoontje of e-mail ontvangen. Alles wat ik wilde, was mijn empathie, secretariële vaardigheden en kennis van vijf talen benutten – hoewel mijn Frans wel wat opfrissing kon gebruiken (maar eerlijk, de Canarische Eilanden zien nauwelijks Franstalige toeristen). Mijn doel was simpel: een fijne baan in een hotel vinden. Dus ik was er zeker van dat er op z'n minst één zou bellen. Niet dus! Na twee weken en nul reacties begon ik lichtelijk in paniek te raken. In de eerste maanden had ik geluk dat ik bij een Oostenrijkse vriend, die ik al jaren kende van mijn vakanties, mocht verblijven. Maar ik wilde niet gratis bij hem wonen, dus moest ik de helft van de huur betalen.
Nog steeds niets na drie weken. Toen sprong een van mijn beste vrienden uit België, Thierry, te hulp. Hij werkte in de animatiesector in een hotel in Playa del Inglés en had met de manager gesproken om te vragen of ik daar een paar weken kon komen helpen tijdens de Paasvakantie. Ik was zo blij en dankbaar toen die manager "JA" zei! Niet alleen had ik een baan, maar ik ging ook nog eens werken met mijn beste vriend (ik ken Thierry sinds mijn tweede bezoek aan het eiland in 2003). Het plan was om zowel volwassenen als kinderen overdag en 's avonds te vermaken. Aan het eind van de Paasvakantie zouden we zelfs optreden in een show: The Blues Brothers.
Alles was nieuw voor me, en ik leerde veel. We werkten in drie shifts, wat voor mij ook nieuw was. Maar ik was blij dat ik eindelijk een baan had, een plek om te wonen en een paar vrienden om mee te praten. Op het werk sprak ik Engels en Duits met de gasten, Nederlands met mijn vriend Thierry en Spaans met mijn andere collega's. Thuis sprak ik met mijn Oostenrijkse vriend Spaans, omdat hij wilde dat ik het goed leerde. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor, want hoewel ik vijf semesters Spaanse lessen had gevolgd na mijn werk, leer je een taal het best als je in het land zelf woont.
Ik werkte hard, liep twee keer per dag heen en weer naar het hotel (ongeveer 20 minuten lopen), betaalde de huur op tijd en deed uiteindelijk samen met Thierry de Blues Brothers-show. Ik leefde de droom waar ik de afgelopen tien jaar aan had gedacht. Door persoonlijke redenen had ik zolang gewacht om deze stap te zetten (laat een reactie achter als je daar meer over wilt weten). Hoe dan ook, die baan was slechts tijdelijk, maar ik zal het nooit vergeten, want het was mijn allereerste werkervaring in Spanje!
Foto: 2013, aan het werk als animatrice in Playa del Inglés.
Commenti